News from Babel - Letters Home
Γυρνώντας πίσω στο χρόνο και... .....ακολουθώντας τα ίχνη του Robert Wyatt ……..
ή, πως η Lindsay Cooper συνάντησε τους Henry
Cow, για να ξεκινήσω από κάπου να ξετυλίγω
το νήμα…
Η Lindsay λοιπόν, ήταν ήδη μια καταξιωμένη μουσικός, εξαιρετική δεξιοτέχνις αρχικά στο bassoon και το oboe και στη συνέχεια, σαν μια μοναδική ζωγράφος με διαρκώς επεκτεινόμενη χρωματική παλέτα και στα σαξόφωνα, στο φλάουτο και στα keyboards.
Για να παραφράσω τον τίτλο της ταινίας, «when Lidsay met Henry», η παρουσία της έγινε εύκολα διακριτή και η συνεισφορά της στην δημιουργία ενός νέου ρεύματος στη μουσική ήταν καταλυτική.
Οι News from Babel αποτελούν την φυσική εξέλιξη των Henry Cow.
Ο Chris Cutler και η Dagmar Krause έχουν ξανασυνεργασθεί ήδη στους Art Bears και σε διάφορα σχήματα, ενώ η Zeena Parkins μεταξύ άλλων με τον Fred Firth, συνδετικό κρίκο μεταξύ των τεσσάρων.
Η Lindsay λοιπόν, ήταν ήδη μια καταξιωμένη μουσικός, εξαιρετική δεξιοτέχνις αρχικά στο bassoon και το oboe και στη συνέχεια, σαν μια μοναδική ζωγράφος με διαρκώς επεκτεινόμενη χρωματική παλέτα και στα σαξόφωνα, στο φλάουτο και στα keyboards.
Για να παραφράσω τον τίτλο της ταινίας, «when Lidsay met Henry», η παρουσία της έγινε εύκολα διακριτή και η συνεισφορά της στην δημιουργία ενός νέου ρεύματος στη μουσική ήταν καταλυτική.
Οι News from Babel αποτελούν την φυσική εξέλιξη των Henry Cow.
Ο Chris Cutler και η Dagmar Krause έχουν ξανασυνεργασθεί ήδη στους Art Bears και σε διάφορα σχήματα, ενώ η Zeena Parkins μεταξύ άλλων με τον Fred Firth, συνδετικό κρίκο μεταξύ των τεσσάρων.
Στο δεύτερο άλμπουμ τους
Letters Home, δίπλα στην ξεχωριστή φωνή της Dagmar Krause προστίθεται η
καταλυτική παρουσία του Robert Wyatt, αλλά και οι πειραματικές φόρμες του Bill
Gilonis στην κιθάρα και το μπάσο, και η συνδρομή στα φωνητικά της Sally Potter και του Βρεττανού Phil Minton.
Από την πρώτη στιγμή η φωνή καταλυτική παρουσία του Robert Wyatt μαγνητίζει τον ακροατή, δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι αυτός ήταν που προσδιόριζε και έδινε το στίγμα και στους Soft Machine αλλά και στους Matching Mole.
Στο Who Will Accuse – μελωδικό σαν soundtrack αισθηματικής ταινίας αλλά αυτό μόνο κατά την πρώτη ‘ανάγνωση’ – αλλά και στα Heart of Stone, Moss, Waited/Justice και (με τη Sally Potter) στο Late Evening, αιχμαλωτίζει τον ακροατή και απευθύνεται σε αυτόν σε πρώτο πρόσωπο, με μόνη εξαίρεση ίσως το Dragon at the Core, όπου ο Phil Minton παίζει, διασκεδάζει αλλά και κρύβεται κυρίως γι’ αυτόν ή από αυτόν…
Είναι αυτή η ικανότητα που έχει, χωρίς να είναι ίσως μεγάλη φωνή - κάτι που δεν έχω την ικανότητα να διακρίνω και να κρίνω- να μετατρέπει κάθε μουσικό κομμάτι σε έργο τέχνης.
Είναι ίσως πάλι τα τραγούδια που από μελωδίες σαν αυτές που περιέγραψα παραπάνω, χάρη στην δεξιοτεχνία του Gilonis στην κιθάρα αλλά και το τρυφερό και συνάμα στιβαρό χάδι της Zeena Parkins στην άρπα, ξεφεύγουν και γίνονται αφορμή για ένα μεθυστικό στροβίλισμα, για ένα παιχνιδιάρικο κλείσιμο του ματιού σε μεταπολεμικό φόντο υπό τους ήχους ενός ακορντεόν, μια αμυδρή θύμιση της εισαγωγής του Sea Song ακολουθούμενη από ένα καταχθόνια μελωδικό ιντερλούδιο λίγο πριν την φωνή της Sally Potter, είναι ο ορισμός της χρήσης των κρουστών σε αυτό που κάποιοι ονόμασαν avant-rock, είναι όλα αυτά που ο κάθε ένας από τους μουσικούς προσθέτει, με αποτέλεσμα ένα σύνολο στο οποίο και ο πιο δύσκολος ακροατής θα βρει ψεγάδι…
Από την πρώτη στιγμή η φωνή καταλυτική παρουσία του Robert Wyatt μαγνητίζει τον ακροατή, δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι αυτός ήταν που προσδιόριζε και έδινε το στίγμα και στους Soft Machine αλλά και στους Matching Mole.
Στο Who Will Accuse – μελωδικό σαν soundtrack αισθηματικής ταινίας αλλά αυτό μόνο κατά την πρώτη ‘ανάγνωση’ – αλλά και στα Heart of Stone, Moss, Waited/Justice και (με τη Sally Potter) στο Late Evening, αιχμαλωτίζει τον ακροατή και απευθύνεται σε αυτόν σε πρώτο πρόσωπο, με μόνη εξαίρεση ίσως το Dragon at the Core, όπου ο Phil Minton παίζει, διασκεδάζει αλλά και κρύβεται κυρίως γι’ αυτόν ή από αυτόν…
Είναι αυτή η ικανότητα που έχει, χωρίς να είναι ίσως μεγάλη φωνή - κάτι που δεν έχω την ικανότητα να διακρίνω και να κρίνω- να μετατρέπει κάθε μουσικό κομμάτι σε έργο τέχνης.
Είναι ίσως πάλι τα τραγούδια που από μελωδίες σαν αυτές που περιέγραψα παραπάνω, χάρη στην δεξιοτεχνία του Gilonis στην κιθάρα αλλά και το τρυφερό και συνάμα στιβαρό χάδι της Zeena Parkins στην άρπα, ξεφεύγουν και γίνονται αφορμή για ένα μεθυστικό στροβίλισμα, για ένα παιχνιδιάρικο κλείσιμο του ματιού σε μεταπολεμικό φόντο υπό τους ήχους ενός ακορντεόν, μια αμυδρή θύμιση της εισαγωγής του Sea Song ακολουθούμενη από ένα καταχθόνια μελωδικό ιντερλούδιο λίγο πριν την φωνή της Sally Potter, είναι ο ορισμός της χρήσης των κρουστών σε αυτό που κάποιοι ονόμασαν avant-rock, είναι όλα αυτά που ο κάθε ένας από τους μουσικούς προσθέτει, με αποτέλεσμα ένα σύνολο στο οποίο και ο πιο δύσκολος ακροατής θα βρει ψεγάδι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου