The Denver Gentlemen - Το στοιχειωμένο δάσος του David Eugene Edwards

Το κακό με τα CDs είναι ότι δεν έχουν γρατζουνιές, αλλά αντιθέτως έχουν έναν τέλειο κρυστάλλινο ήχο, διάφανο.
Το καλό με τα βινύλια, είναι ότι δεν έχουν διάφανο ήχο. Οσο γεμίζουν γρατζουνιές, όσο παλιώνουν, τόσο πιό γοητευτικό μοιάζει αυτό το χριτς χριτς της βελόνας, το νιώθει το χέρι μου χαϊδεύοντας τις ρυτίδες σου.....
Η φωνή του David Eugene Edwards είναι τόσο πολύτιμη, όσο ένα παλιό, κακομεταχειρισμένο, γεμάτο γρατζουνιές βινύλιο.
Βραχνή, στοιχειωτική,  βαθειά, μοιάζει σαν ήχος που αναδύεται μέσα από ένα σκοτεινό πηγάδι, όσο γύρω του στροβιλίζονται οι κατάλευκες νιφάδες ενός χιονιού που μόνο κακό μπορεί να κρύβει.
Εκεί, στο Denver του Colorado, μια παρέα από τους τελευταίους εναπομείναντες χρονικά κρίκους μιας αλυσίδας από ανυπόταχτους μουσικούς, που λατρεύουν τα ταξίδια στα σκοτεινά μονοπάτια του μυαλού και της ψυχής γράφει μερικές από τις ωραιότερες μουσικές αυτού του ιδιώματος που λέγεται Gothic Country  ή Americana.
Οι  Denver Gentlemen, λιγότερο "επιθετικοί" και "επαναστάτες" από τους 16 Horse Power, λιγότερο σκοτεινοί από τους WovenHand, είναι το πρωτότοκο (σχεδόν, αν δεν λογαριάσουμε τους Blood Flower) παιδί του D.E. Edwards.
12 τραγούδια, γραμμένα σχεδόν όλα από τον Jeffrey Paul Norlander, εκτός από το Holiday των αδελφών Gibb - που παγώνει εδώ το αίμα στις φλέβες - και το Fixin' to Die του Bukka White, είναι μια σεισμική αλλαγή σε  ότι μέχρι τότε ξέραμε (ή δεν ξέραμε...) σαν country music


Το πιάνο, παίζει σχεδόν πρωταρχικό ρόλο, σε ανυψώνει ή σε καταρρακώνει, σε κάνει να θες να χορέψεις, με ότι αυτό συνεπάγεται, στο "Dance and Make Babies", ναι, σίγουρα, "we'll dance on their graves", remember?
Το βιολί...., α, το βιολί λυώνει τους βράχους των Rocky Mountains, ιδιαίτερα στο "So the Moon, and my Love Hides", εκεί γύρω στο πρώτο λεπτό του "As my Widow", σε ένα ανατριχιαστικό solo στο "A Think that I done Wrong"...
Σκέφτομαι πως αν ο Beethoven έγραφε τα ύστερα κουαρτέτα του για έγχορδα στο τώρα, εκεί, στο Denver, θα ηχούσαν κάπως έτσι....όλος ο πόνος, η απόγνωση, η αγωνιώδης προσπάθεια να  γλυτώσει από την αρρώστια που τον κατατρώει.... ίσως πάλι, σαν το Nik the Mik θα ηχούσε η Kreutzer...., έτσι ή σαν το Allegro Barbaro του Bartok - και μπορείς πάντα να με καταδικάσεις για βλασφημία, αλλά αυτό ακριβώς είναι, μια σύγχρονη φούγκα που η θλίψη του βιολιού με την αμείλικτη καταδίωξη ενός αριστερού χεριού στα πλήκτρα του πιάνου, γίνεται ένας αγώνας φυγής από κάτι πολύ τρομακτικό, που  σε καλεί και σε παγιδεύει σαν σειρήνα...
Ο δίσκος, είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να είναι ένα διαμάντι, δυσεύρετος, μοναδικός, όλο το πνεύμα των Gospel, των ιθαγενών των Απαλλαχίων, της ερήμου της Αριζόνα, σε κάτι λιγότερο από 60 λεπτά, plus, για τους τυχερούς, μια ανέκδοτη ερμηνεία του Edwards στο Holiday....