Moondancing

Η αιτία αυτής της μακράς αποχής δεν ήταν η έλλειψη χρόνου, η έλλειψη έμπνευσης ή ακουσμάτων ή η έλλειψη ερεθισμάτων. Ήταν η προσπάθεια να απομονώσω την μουσική από την καθημερινότητά μου και να αναφερθώ σ' αυτήν στοχοποιημένα. Παταγώδης αποτυχία - ευτυχώς. 
Η μουσική, ήταν πάντα μέρος της καθημερινότητάς μου. Άμεσα ή έμμεσα. Ακούω μουσική με τον πρώτο καφέ της μέρας (οκ, οκ, όχι καθημερινά διότι σεβόμαστε τους γείτονες), στη δουλειά με τουλάχιστον 6 άτομα να αναρωτιούνται "τι" είναι αυτά που ακούω, στο μετρό, χαζεύοντας τις βιτρίνες, σχεδόν παντού. Κι αν δεν ακούω από το πολύτιμο player ή το i pod μου, ακούω αυτήν που έχω μέσα στο κεφάλι μου. 
Με το Desire του Dylan ήθελα (σε μιαν άλλη ζωή) να σπάσουν τα φρένα, με το Sacred War και το Hymn to Red October ξεσηκωνόμουν με όλα αυτά που συνέβαιναν και συμβαίνουν γύρω μου, με τις μαζούρκες (I) (II) του Chopin  ερωτευόμουν, και ο Blind Owl, κατά κόσμον Alan Wilson, μου έδωσε το πρώτο κομμάτι της δεύτερης σαιζόν μου στο ραδιόφωνο, αν και όταν θα ξεκινήσει αυτή η δεύτερη σαιζόν! Είδα το Woodstock, ήμουν τόσο μικρή όταν συνέβη  (νομίζω ότι το συνέβη είναι η σωστή λέξη), και βρήκα την απάντηση στο χαζό κατά τα άλλα ερώτημα "αν δεν ζούσες στο σήμερα, ποιά εποχή θα ήθελες να ζεις" και η απάντηση είναι φυσικά, 'στα late '60s'. Μια άλλη Vashti Bunyan που θα τριγυρίζει στα δάση με το αγόρι της, τους φίλους τους (καμμένοι όλοι, εννοείται) θα γράφουν τραγούδια, θα καπνίζουν ασύστολα, θα μεθάνε και θα ερωτεύονται. Πείτε μου, δεν είναι υπέροχη;

Θύμωνα. Όχι τώρα. Τον χειμώνα που μας πέρασε. Τον δεύτερο χειμώνα της κρίσης - φυσικά και ο τρίτος θα υπάρξει, διευκρινίζω, αν και δεν έχω αφελείς αναγνώστες - παρατηρούσα τις αντιδράσεις των γύρω μου και θύμωνα. με την αφέλεια μερικών, με την υποταγή των περισσοτέρων. Θύμωνα με την κατήφεια. Φυσικά και δεν μπορείς να είσαι χαρούμενος με όλα αυτά που συμβαίνουν στο δικό σου μικρόκοσμο και στον μικρόκοσμο του καθενός, δηλαδή σχεδόν σε όλους μας.... όλα αυτά που συμβαίνουν για μας, χωρίς εμάς, και εμείς περιοριζόμαστε σε ένα "πω πω, νέα αύξηση στη φορολογία ακινήτων" ή "νέα μείωση στους μισθούς"-"άκουσες; απέλυσαν τη Μαίρη..". Μπορείς όμως να επαναστατήσεις, να θυμώσεις, να σκεφτείς και να αντιδράσεις. 
Θλίβομαι. Θυμώνω. Με τον εαυτό μου κυρίως, που μόνο περιορισμένους τρόπους αντίδρασης μπορώ να βρώ. Και βρίσκω παρηγοριά στα βιβλία μου. Αναζητώ χαμένες ηθικές αξίες στους Αθλίους που κάποιοι Άθλιοι εκδοτικοί Οίκοι εξέδωσαν πετσοκομμένους. Είχα την τύχη να ανακαλύψω την έκδοση του 1969 (Δωρικός), δύο τόμοι με πάνω από 1500 σελίδες. Εκεί, είναι όλα. Η Ιστορία, ο μύθος, ο Λαός, η Ιδέα της Δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αδικίας, της δικαίωσης, της Ηθικής. Ταξιδεύω στα σκιές και την λεπτότητα της Άπω Ανατολής διαβάζοντας το Εγκώμιο της Σκιάς, για να διαπιστώσω στη συνέχεια τι λείπει ακριβώς από τον κόσμο που με περιβάλλει.
Και μετά, βλέπω μια ταινία: "I'm not there". Υπέροχα αλλόκοτη. Ούτε κι εγώ είμαι εδώ, σκέφτομαι. Όχι εδώ που νομίζουν ότι με βλέπουν όλοι. Έχω τον δικό μου κόσμο, εκεί που δεν μπορεί να με αγγίξει τίποτα, δεν μπορεί να με λερώσει κανείς. Γύρω μου, οι δίσκοι μου (...είναι ξαφνικά πολύ περισσότεροι), τα βιβλία μου, οι φωτογραφίες, οι μυρωδιές..... 
Το κυριότερο, βρήκα και το σήμα της εκπομπής μου. Από αυτό το υπέροχο κουτί με τα 1 - 2 - 3  cds του Dylan, "The bootleg series 1961-1991" θα κρατήσω τις νότες στο πιάνο, κάπου στο 4.17 είναι αν θυμάμαι καλά, του Blind Willie McTell, και  - Χριστέ μου, τι όμορφος που είναι - ξανακύλησα.
Το netbook σέρνεται. Οι δίσκοι που αναφέρω σ' αυτήν την ανάρτηση πρέπει να κοινοποιηθούν, κι΄ αυτό γίνεται τόσο, μα τόσο αργά. δεν θα τους περιμένω. Υπάρχει πάντα αυτή η βολική επιλογή που λέγεται edit.... θα επανέλθω...